Placki ziemniaczane

W moim menu ziemniaki nie stanowią głównej pozycji. Co więcej, specjalnie za nimi nie przepadam, jak są to zjem, ale uważam, że nie ma się czym ekscytować. Często zamiast nich na talerzach pojawiają się ryż, kasze czy makarony. Oczywiście młode drobne ziemniaczki z koperkiem i masłem uwielbiam, ale też nie jem ich codziennie. Są jednak potrawy z ziemniaków, za którymi wprost przepadam. Nie robię ich zbyt często, ale jak już mnie najdzie na nie ochota to nie mogę się powstrzymać przed ich przygotowanie. Tak jest m.in. z plackami ziemniaczanymi, które goszczą na moim stole zaledwie kilka razy w roku.

Na porcję dla dwóch osób będziemy potrzebować:

- 1,5 kg ziemniaków,

- 2 łyżki stołowe mąki ziemniaczanej,

- 2 duże cebule,

- 2 łyżeczki sosu sojowego,

- 2 łyżki stołowe śmietany,

- pieprz i sól do smaku.

Jestem trochę leniwy dlatego też ziemniaków na placki nie trę na tarce. Używam sokowirówki. Startą masę ziemniaczaną mieszam z płynem, który wycieknie z sokowirówki. Zanim to zrobię odlewam trochę wody, która zbiera się nad osadem. Następnie mieszam utarte ziemniaki i cebulę z tym płynem, dodaję mąkę, sos sojowy, sól i świeżo mielony pieprz. Na wierzch nakładam cienką warstwę śmietany (18%), aby ziemniaki nie zrobiły się ciemne. Masę wstawiam do lodówki. mam dzięki temu cza na przygotowanie patelni oraz umycie sokowirówki.

Na patelni rozgrzewa sporo oleju rzepakowego. Gdy jest wystarczająco gorący (tzn. gdy np. kropla wody puszczona na patelnię zaczyna po tłuszczu tańczyć i paruje) drewnianą łyżką nakładam masę ziemniaczaną i formuje oczekiwane kształty.

Placki obsmażam z obu stron na piękny brązowy kolor. Bardzo lubię takie przysmażone placuszki chociaż podobno nie jest to zbyt zdrowe.

Placki są już gotowe, można je spożywać posypane cukrem lub polane kwaśną śmietaną, albo zupełnie bez niczego. Ja szczerze mówiąc preferuję tą pierwszą wersję.

Smacznego!